1. Omijaj zamarznięte jeziora, rzeki, stawy! Nigdy nie można być pewnym wytrzymałości tafli
lodowej. Jeśli chcesz bezpiecznie jeździć na łyżwach, skorzystaj z przygotowanych lodowisk
– miejsc do tego przeznaczonych.
2. Wybieraj bezpieczne miejsca do zabawy – z dala od ulic, mostów, torów kolejowych!
3. Zjeżdżaj na sankach, nartach z górek, które znajdują się daleko od jezdni!
4. Zawsze informuj rodziców/opiekunów gdzie i z kim będziesz przebywał!
5. Wracaj do domu zawsze o ustalonej porze, przed zapadnięciem zmroku!
6. Najbezpieczniej jest bawić się pod opieką dorosłych, opiekunów.
7. Korzystaj ze zorganizowanych form wypoczynku – tam jest bezpiecznie!
8. Unikaj rozmów z obcymi ludźmi. Nie przyjmuj od nich prezentów, nie oddalaj się
z nieznajomym.
9. Kulig może być zorganizowany tylko poza obszarem dróg publicznych.
10. Zaczepianie sanek do pojazdów mechanicznych (samochód, motocykl) jest niebezpieczne!
11. Ubieramy się stosownie do temperatury panującej na dworze.
12. W zimowe dni widoczność na drodze jest ograniczona i kierowcy potrzebują więcej czasu
do zahamowania pojazdu. Na jezdnię wchodź uważnie i spokojnie, rozejrzyj się.
13. Używaj elementów odblaskowych na odzieży zewnętrznej.
14. Dbaj o zdrowie i higienę. Pamiętaj o zasadach zdrowego stylu życia i odżywiana oraz o zachowaniu podstawowych zasad higieny, które pomogą uchronić cię przed zachorowaniem na grypę i infekcję grypopodobne.

W tym roku ferii zimowych nie będziemy spędzać jak zwykle. Pamiętajmy o obostrzeniach związanych z pandemią. Nie możemy wybrać się na zorganizowany wyjazd na zimowisko. Spędzajmy ten czas bezpiecznie i zachowujmy się odpowiedzialnie. Sprawdzajmy na bieżąco komunikaty rządowe na temat pandemii.  Mimo wszystko, korzystajmy z wypoczynku.

Pozdrawiamy wszystkich Wychowanków i Rodziców

Wychowawcy z internatu Zespołu Szkół w Ostrowie Lubelskim

Numery telefonów, które każdy z nas powinien znać na pamięć:

„ Obrzęd, zwyczaj , obyczaj, tradycja…” – relacje potoczne na temat Katarzynek, Andrzejek, Adwentu oraz Bożego Narodzenia.

Zwyczaje i obrzędy tak często jeszcze kultywowane przez współczesne rodziny, mają dla ludzi niebagatelną wartość. Bardzo często spotykając się z jakimkolwiek obyczajem nie zastanawiamy się od razu nad źródłem jego pochodzenia. Jednak po dłuższej refleksji przychodzi nam do głowy pytanie: skąd je znamy? Otóż odpowiedź jest prosta, wszelkie tradycje, obrzędy czy wierzenia poznajemy dzięki przekazom, najczęściej ustnym. O nich opowiadały nam nasze babcie, dziadkowie czy rodzice, a my przekażemy je naszym dzieciom i wnukom. W celu ukazania czasami nawet subtelnej różnicy pomiędzy tymi pojęciami postaram się przedstawić, jak zostały one zdefiniowane słownikowo i zaklasyfikowane przez badaczy i miłośników języka polskiego.

W Słowniku Języka Polskiego pod redakcją Doroszewskiego znajduje się następująca definicja obrzędu:

• ‘zespół uświęconych tradycją, często określonych przepisami czynności, praktyk towarzyszących jakiejś innej uroczystości o charakterze rodzinnym, społecznym, politycznym czy religijnym; obrządek. Ceremonia, obyczaj’ (SJP Dor, t.5. 547).

Natomiast z Słowniku języka polskiego pod redakcją Szymczaka omawiane słowo posiada szczegółową definicję, zgodnie z nią bowiem Obrzęd to:

• ‘zespół uświeconych tradycją, często określonych przepisami, czynności i praktyk

o znaczeniu symbolicznym, towarzyszących jakiejś uroczystości o charakterze rodzinnym, społecznym, politycznym czy religijnym; obrządek, ceremonia’(SJP Szym, t. 2, s. 426).

Słownik ten zwraca uwagę na symboliczne znaczenie wykonywanych przez uczestników ceremonii czynności. Wskazuje również na to, iż zakres wykonywanych w trakcie obrzędu praktyk jest często określony przepisami.

W odniesieniu do kwestii pojmowania obrzędu jako ceremonii religijnej, definiując omawiane słowo Elżbieta Sobol w Podręcznym Słowniku Języka Polskiego wyjaśnia je pisząc, że obrzęd to:

• ‘zespół uświęconych tradycją czynności i praktyk towarzyszących jakiejś uroczystości o charakterze rodzinnym, społecznym, religijnym itp. Obrządek, ceremoniał, obyczaj.’ (PSJP Sobol, s. 562).

Istotne jest zwrócenie uwagi na to, że Elżbieta Sobol w swojej definicji rozszerza zakres środowisk, w których dany zespół czynności obrzędowych funkcjonuje jako ceremoniał poszerzony o różne grupy społeczne jak również o środowisko rodzinne. Pojecie obrzęd stawia w znaczeniu synonimicznym do obyczaju.

Przejście do kolejnej myśli i próba przybliżenia znaczenia słowa zwyczaj stanowi kolejny etap klasyfikacji i analizy ww. pojęć. Definicję zwyczaju odnaleźć można sięgając do Innego słownika języka polskiego pod red. Mirosława Bańki, według którego jest to:

• ‘1) sposób postępowania w określonych okolicznościach, typowy dla jakiejś społeczności lub osób i uznany przez nie za normę;

2) ogół tradycyjnych praktyk odbywających się na jakimś obszarze, np. o tej samej porze każdego roku lub w określonych sytuacjach (InSJP Bańko, t.2, s.1403).

Definicja ta zawiera wiele aspektów, których zabrakło w innych słownikach. Trafnym działaniem w tej sytuacji wydaje się zaniechanie przytaczania kolejnych reguł i przejście do zdefiniowania pojęcia Tradycja, którą w Słownika języka polskiego tłumaczy się jako:

• ‘zasady postępowania, obyczaje, poglądy, wiadomości przechodzące z pokolenia na pokolenie; także przekazywanie tych zasad, obyczajów następnym pokoleniom.’ (SJP Szym, t.2, s519).

W definicji tej pojawia się obyczaj, jako zjawisko należące do tradycji. Traktować je należy więc , jako pojecie jej podrzędne.

W Małym słowniku języka polskiego doszukać się można natomiast, takiego oto wyjaśnienia słowa tradycja:

• ‘zasady postępowania, obyczaje, wiadomości, przechodzące z pokolenia na pokolenie, występujące przez jakiś czas i utrwalające się potem zwyczajowo; przekazywanie tych zasad, obyczajów następnym pokoleniom’ (MSJP AŁS, 833).

Przekazywanie z pokolenia na pokolenie zasad postępowania to cecha, która pojawiła się jako istotny aspekt.

Sam obyczaj w Podręcznym słowniku języka polskiego Elżbieta Sobol traktuje jako:

• ‘1) powszechnie przyjęty, tradycyjny sposób postępowania charakterystyczny dla danej grupy ludzi, danego terenu, czasu; zwyczaj.

2) sposób postępowania, zachowanie charakterystyczne dla danej jednostki; nawyk, przyzwyczajenie, zwyczaj.

3) Sposób życia, sprawowania się’ (PSJP Sobol, s. 566).

Przytoczone definicje prezentują językowe ujęcie znaczenia pojęć obrzęd, zwyczaj, obyczaj, tradycja. Spojrzenie na nie od strony naukowej, umożliwia dostrzeżenie nieznacznych elementów różnicujących je, a zarazem zrozumienie jak ważny aspekt stanowią w odbiorze i zrozumieniu istoty oraz funkcyjności relacji potocznych.

W odniesieniu do relacji potocznych wynika, iż dokonując analizy obrzędów dorocznych docenić należy piękno Katarzynek, które swą celowością i formą łączą się bezpośrednio z Andrzejkami. Katarzynki stanowią zapomniany polski zwyczaj. Obchodzony był on przez kawalerów w nocy z 24/25 listopada, tj. w wigilię św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Tego wieczoru odbywały się wróżby młodych mężczyzn dotyczące ożenku i poszukiwania partnerki. Pochodzenie tego zwyczaju nie jest do końca znane (podobnie ma się sprawa z Andrzejkami). Jedna z teorii głosi, iż jest to przedchrześcijański zwyczaj, inna natomiast, zakłada ich związek ze świętą Katarzyną Aleksandryjską. W wigilię św. Katarzyny podobnie jak w Andrzejki przypadał czas matrymonialnych wróżb, ale przeznaczonych wyłącznie dla kawalerów. To tej nocy kawalerowie recytowali tekst:

„ Hej! Kasiu, Katarzynko

Gdzie szukać cię dziewczynko

Wróżby o ciebie zapytam

Czekaj- wkrótce zawitam

Bawmy się więc w Katarzyny

Szukajcie chłopaki dziewczyny

Zapytać więc trzeba wróżby

A nuż potrzebne już drużby”

Kawalerowie wg zwyczaju ścinali gałązkę wiśni i wstawiali ją do wody. Gdy gałązka zakwitła w Boże Narodzenie, oznaczało to, że ślub odbędzie się jeszcze w najbliższym karnawale. Wróżono również z kubków. Polegało to na losowaniu ukrytych pod kubkami przedmiotów symbolizujących ożenek (np. obrączka), przypływ majątku ( np. monety), dobra pracę (np. zboże), chwilowy zastój (pusty kubek) Losowaniu często towarzyszył wierszyk:

„ Kasiu daj znać, co się będzie ze mną dziać”

Tego wieczoru świętowano radośnie wróżąc sobie lejąc gorący wosk - by zobaczyć postać swojego lubej , z kołków w płocie czy karteczek pod poduszką. Kawalerowie ustawiali również naprzemiennie swoje buty (od środkowej części izby w stronę drzwi). Ten chłopak którego but znalazł się pierwszy na progu jako pierwszy miał stanąć na ołtarzu. Szczekanie psa tego wieczoru także stanowiło źródło wróżb. Jak wspomniałam wcześniej wszystkie te wróżby przeniosły się na obrzędowość żeńskiego odpowiednika Katarzynek i wypełniały Andrzejkowy wieczór.

Wieczór pełen wróżb, tajemnic i zabawy kończył pewien etap i pozwalał wejść w kolejną część obrzędów związanych z Adwentem. Najbardziej wymownym i kultywowanym zwyczajem adwentowym było wicie wianka adwentowego. Jego symbolika światła związana ściśle była z domowym znakiem liturgii. Kolejnym zwyczajem było zbieranie sianka dobrych uczynków. Zwyczaj ten rozpoczynał się od pierwszej niedzieli adwentowej, kiedy to dzieci otrzymywały od rodziców pusty żłóbek. Od tej pory każdego wieczoru robiły rachunek sumienia. Za każdy dobry uczynek tego dnia wkładały do niego jedno źdźbło sianka. I tak do Bożego Narodzenia, kiedy to budząc się znajdowały w żłóbku Dzieciątko Jezus na przygotowanym przez nie z dobrych uczynków posłanku. Innym adwentowym zwyczajem, było pisanie przez dzieci listów do Dzieciątka Jezus, ten właśnie zwyczaj prawdopodobnie poprzedził tradycję związaną z pisaniem listów do Św. Mikołaja, bądź też jak traktują inni jest jego odpowiednikiem. Z czasem Adwentu związane jest mnóstwo obrzędow liturgicznych mających przygotować serca wiernych nanarodziny Jezusa.

Uwieńczenie Adwentu stanowi Wigilia, kiedy to zgodnie z tradycją wraz z pierwszą gwiazdą wszyscy zasiadają do wieczerzy. Tradycja ta nawiązuje do Gwiazdy Betlejemskij, która zapowiedziała narodziny Dzieciątka Jezus. Tego wieczoru na stole przykrytym białym obrusem pod którym ukryte jest sianko (symbol skromności i prostoty), pojawia się 12 potraw przygotowanych z obowiązującymi zasadami. One również miały swoją symbolikę np. ryby symbolizowały odradzanie się do życia, mak- bogactwo, piernik – dobrobyt. Skosztowanie każdej potrawy miało zapwenić domownikom pomyślność na nadchodzący rok. Wśród zastawy znajdować się powinno jedno puste nakrycie, dla niezapowiedzianego gościa. Niewyobrażalna jest Wigilia bez dzielenia się opłatkiem czy wspólnego śpiewania kolęd. Na wsiach gospodarze tego wieczoru dzielili się opłatkiem także ze zwierzyną w przydomowych zagrodach. Mówiono, że zwierzęta tej nocy przemawiają ludzkim głosem. Całowanie pod jemiołą było natomiast obietnicą zaślubin i życia w szczęściu. Dzisiaj ten zwyczaj ograniczony został do symboliki sympatii i przyjaźni. Kolejnym ze zwyczajów, który przybył do nas jest ubieranie choinki zastąpił on zwyczaj kultywowany w Polsce, którym było wieszanie Podłaźniczki- drzewka poznania dobra i zła. Podłaźniczka to czubek jodły ozdabiany orzechami, owocami, ciasteczkami, bibułą i słomianymi gwiazdkami. Jeszcze mnóstwo tradycji, obrzędów i zwyczajów kultywanych jest w naszych domach. To one nadają wyjątkowy nastrój świętom i czynnościom dnia codziennego. Dbajmy o to, by nie odeszły w zapomnienie, są one bowiem częścią naszej tożsamości.

Kiedy za oknem plucha, szaro i ponuro, radością napełniają nas obchodzone w tym okresie święta i zwyczaje. W szczególności miłe sercu są grudniowe uroczystości. Czas Adwentu przygotowuje nas na narodziny małego dzieciątka Jezus w Betlejem, a także umila oczekiwanie na obchody świąt Bożego Narodzenia. Dzieci w tym okresie udają się z kolorowymi lampionami do kościoła na roraty, co przygotowuje ich serduszka na narodziny Jezusa. 6 grudnia dla najmłodszych jest dniem wyjątkowym, gdyż dzieci dostają prezenty od św. Mikołaja. Według legendy był on biskupem Miry, mieszczącej się na południu Azji Mniejszej i obdarowywał wiernych podarunkami.

Święta są magiczne i wydaje się wówczas, że czas zatrzymuje się w miejscu. W tym okresie ludzie są dla siebie życzliwsi. Ustają waśnie i spory, a uśmiech często gości na naszych twarzach. Święta są wydarzeniem rodzinnym. W Wigilię, po pojawieniu się na niebie pierwszej gwiazdy, zasiadamy przy stole pełnym smakowitych potraw, tradycyjnie dwunastu. Dzielimy się opłatkiem i składamy życzenia. Po kolacji przy akompaniamencie kolęd rozpakowujemy prezenty położone pod choinką, a o północy udajemy się na pasterkę.

W każdym zakątku świata święta obchodzi się inaczej i dla różnych narodowości mają one odmienne znaczenie.

We Włoszech czas świąt trwa od 8 grudnia do 6 stycznia. Domostwa przyozdabia się poinsecjami, choinkami i żłóbkami. 24 grudnia po północnym nabożeństwie ma miejsce uroczysta wieczerza, na której podaje się ryby, sałatki, owoce i słodycze. Powszechny jest też zwyczaj chodzenia od domu do domu i oglądania szopek. Dzieci dostają prezenty od Świętego Mikołaja, a także od czarownicy Befany, która bezowocnie szukając Jezuska w Betlejem, rozdaje przeznaczone dla niego prezenty dzieciom.

W Indonezji święta są początkiem nowego, lepszego życia, więc Indonezyjczycy przygotowują się do nich z dużą pieczołowitością. Aby powitać małego Jezuska kupują nowe ubrania, śpiewają kolędy, tańczą. Odbywa się też regionalna pasterka, na której zakończenie indonezyjski wódz wita Jezuska kogutem i alkoholem palmowym. Miejscowi ludzie w odróżnieniu do naszego dzielenia się opłatkiem, odwiedzają się wzajemnie i przekazują sobie znak pokoju, czyli siłę turhami.

Najpiękniejszym świętem w Indiach jest Diwali (święto światła). Dla Hindusów ma tą samą rangę, co dla nas Święta Bożego Narodzenia. W tym roku obchodzone było 11 listopada. Data ta jest ruchoma i przypada na zakończenie sezonu monsunowego w Indiach. Zwykle trwa ono 5 dni. Rozpoczyna się modlitwą, uroczystym śniadaniem, a następnie procesją ulicami miasta z posągiem bogini szczęścia i dobrobytu Lakszmi. Budynki są przystrojone lampkami oliwnymi zwanymi dipa. Po zapadnięciu zmroku ma miejsce pokaz sztucznych ogni. Ludzie spędzają ten czas w gronie rodzinnym, ucztując i obdarowując się prezentami, zwykle słodyczami.

Święto światła tzw. Chanuka obchodzona jest także przez Żydów. Trwa ono 8 dni i przypada na grudzień. Obchodzi się je zapalając dziewięcioramienny świecznik chanukiję. Pierwsze ramię świecznika zwane szamasz, co znaczy sługa, służy do odpalania kolejnych ramion. Każdego dnia zapala się następną świecę tak, aby ostatniego dnia chanuki zapłonęły wszystkie ramiona. Jest to święto rodzinne. Dzieci obdarowywane są prezentami, a na stole nie może zabraknąć pączków (sufganijot), naleśników z serem i placków ziemniaczanych zwanych latkes.

W Meksyku obchody świąteczne zaczynają się dwa tygodnie przed Wigilią. Meksykanie mają zwyczaj przebierania się za Józefa, Maryję oraz Jezusa i wędrowania od miasteczka do miasteczka w poszukiwaniu noclegu. W tym czasie mają miejsce procesje ulicami miast. Dzieci urozmaicają sobie ten okres bawiąc się w pinatę. Gra ta polega na rozbiciu umieszczonego na drzewie dzbana wypełnionego słodyczami. Nie tylko ten zwyczaj stanowi rozrywkę dla mieszkańców Meksyku. 23 grudnia na placu Zócalo w mieście Oaxaca obchodzona jest noc rzodkiewek (Noche de rábanos). Jest to festiwal agrokulturowy. W tym czasie prezentowane są rzeźby wydrążone w rzodkiewkach i przedstawiające wszystko, co artysta zechce w nich uwiecznić, łącznie z narodzeniem Jezusa w Betlejem. 24 grudnia o północy w Meksyku rozpoczyna się kolacja, na której podaje się miejscowe przysmaki, takie jak zupa rybna z mięsnymi knedlami, pieczony indyk czy ryba z ziemniakami i śmietaną.

W Australii święta najczęściej spędza się w parkach wypoczynkowych czy na kempingach. Domy przystraja się choinką, świecami, lampkami elektrycznymi. Typowe australijskie szklane bombki są dekorowane wizerunkami wielkoucha króliczego, koali czy papugi królewskiej. Popularne są tez figurki Św. Mikołaja ubranego w szorty i ciągniętego saniami zaprzężonymi w sześć białych kangurów. W święta je się pieczone mięsa i warzywa, owoce i pudding, w którym znajduje się moneta. Kto ją odnajdzie, będzie miał szczęście przez cały rok. Coraz częściej święta spędza się przy grillu na plaży lub na pikniku w parku, gdzie serwowane są wędliny i owoce morza.

Życzę wszystkim radosnych i ciepłych świąt przepełnionych spokojem, niezależnie od miejsca, w którym przyszło nam je spędzić. Aby ten czas był wolny od wszelkich nieporozumień i wszyscy mogli czuć się bezpiecznie, a także cieszyć się obecnością bliskich.

A.Jachewicz, E.Pacek, M.Walenciuk

    W tym trudnym dla nas wszystkich czasie starajmy się pamiętać o seniorach, którzy są szczególnie narażeni na skutki koronawirusa. 

Często samotni, chorzy, bezradni. Postarajmy się włączyć w tę pomoc i otoczyć opieką oraz wsparciem osoby z naszego otoczenia.

 Wiemy, że wiele starszych osób w czasie fizycznej izolacji może odczuwać lęk i smutek. Jednym z najlepszych regulatorów naszych emocji jest kontakt z drugą osobą. Rozmowa buduje poczucie solidarności, wsparcia, opieki i wspólnego przeżywania trudnego doświadczenia. Nie czekaj, sprawdź już dziś co słychać u Twoich dziadków, krewnych, sąsiadów !

 Propozycje Waszych działań:

- zrób zakupy,

- wyprowadź psa na spacer,

- zadzwoń ( to nic nie kosztuje, a może bardzo pomóc),

- podrzuć książkę, gazetę,

- wykup leki….

Nie zapomnij o podstawowych zasadach bezpieczeństwa.

Chroń zdrowie swoje i innych!

                                                                                             Pozdrawiamy serdecznie

                                                                                                  A.Jachewicz, E.Pacek

Motywowanie i wspieranie ucznia w zdalnym nauczaniu

Szanowni Rodzice! Opiekunowie!

Po pierwsze dobry plan!

Pomóż dziecku (do lat 10) zorganizować i rozplanować naukę. Określ czas nauki; wyznacz harmonogram dnia poprzez wspólne rozpisanie go na kartce- wizualizacja planu dnia. Dzieciom starszym pozwól na samodzielne rozplanowanie nauki- dzięki temu nauczysz je dokonywania wyboru tego, co jest ważniejsze, właściwego organizowania czasu, przewidywania, a przede wszystkim odpowiedzialności i samokontroli.

Istotne są stałe miejsce i te same godziny nauki. Im mniej zmian, tym lepsze nawyki i efektywniejsze przyswajanie wiedzy. Niech dziecko określi, jakie cele przyświecają jego nauce, określi jaką ona ma dla niego wartość. Odpowie na pytanie – Dlaczego się uczy?

Mądrość to wartość, na którą trzeba zapracować. Wytłumacz dziecku , że zdalne nauczanie, przyczyni się do zakończenia roku szkolnego w wyznaczonym terminie. Przypomnij, że czas zawieszenia zajęć nie jest czasem wolnym od nauki. Jest tylko czasem jej przeorganizowania i zmiany dotychczasowych metod przyswajania wiedzy. Wakacje nadal są w zasięgu ręki!

Dostosuj czas pracy, treści do możliwości!

Pamiętaj, żeby jednostkowy czas nauki był dostosowany do możliwości dziecka-intelektualnych, pamięciowych, związanych z umiejętnością skupienia uwagi, męczliwością dłoni itd. Sposób i treści materiału również muszą uwzględniać możliwości psychofizyczne dziecka. Na motywację dziecka silnie wpływa poczucie kompetencji, a to możemy wytworzyć tylko wtedy, gdy dziecko wie co i jak ma zrobić. Poradź się w tych sprawach wychowawcy, nauczyciela! Oni znają Twoje dziecko! Wiedzą – pomogą!

Pomoc- tak, wyręczanie-nie!

Pamiętaj! Pomoc dziecku nie oznacza wykonywanie za niego zadań. Pomoc polega na omówieniu, wytłumaczeniu polecenia, zaplanowaniu poszczególnych etapów niezbędnych do wykonania zadania. Wątpliwości, niejasności od razu zgłaszaj nauczycielowi, który na bieżąco będzie się starał udzielić pomocy. Czas płynie, a im więcej trudności, tym więcej frustracji. Nie zapomnij, że doświadczanie sukcesu już na samym początku zdalnej nauki - będzie miało niewątpliwie wpływ na motywację do jej podejmowania w kolejnych dniach oraz na budowanie wiary we własne możliwości.

Chwalmy! Ale za co…?

Bardzo istotne jest wspieranie dziecka poprzez chwalenie za włożony wysiłek (w szczególności dzieci, które w trakcie nauki napotykają różnego rodzaju trudności związane z ich możliwościami intelektualnymi, fizycznymi, emocjonalnymi itp.).

Pamiętaj! Nie chwal ogólnie, lecz za konkretną rzecz: jeśli dziecko szybko wykona zadanie, pochwal, że zrobiło je szybko i dobrze; jeśli trwało to długo – pochwal za wytrwałość. Podkreślaj jednak sukcesy a nie braki.

Nie krytykuj dziecka, gdy nie jest w stanie czegoś zrobić. Czy umiesz rozwiązać zadanie z prawdopodobieństwa? Otóż to. Nie oczekuj od dziecka czegoś, co jest poza zasięgiem jego możliwości.

Jak to powiedział prof. Jakub Andrzejczak: „Wszelkie ludzkie działania mają skłonność do przechodzenia w
nawyk…”

Brak motywacji do nauki wynika najczęściej z niewykształcenia u dziecka nawyków do uczenia się, bądź też jest skutkiem doznanych przez dziecko niepowodzeń. Dziecko potrzebuje zrozumienia wsparcia i wiary, że sobie poradzi!

Im młodsze dziecko, tym chętniej się uczy! Dlatego bardzo ważne jest, aby podsuwać dziecku materiał do nauki w formie jak najbardziej „zabawowej”. Dziecko ma rozwijać w sobie ciekawość poznawczą, a nie traktować wiedzy jako zmuszanie go do nielubianych czynności. Wykorzystaj fakt, że im młodsze dzieci, tym łatwiej się uczą poprzez naśladowanie. Musimy wytworzyć działania, których powtarzalność przejdzie w nawyk ;). Czyli inaczej mówiąc- zadbaj o systematyczność. Pomogą Ci w tym nauczyciele!

„Byłoby błędem sądzić, że rozumieć znaczy uniknąć trudności” (Janusz Korczak)

Nie traktuj nauczania zdalnego jako problem, ale jako nowe wyzwanie, z którym zmierzyć się musisz nie tylko Ty. Dlatego, odrzuć wstyd i pytaj! Zgłaszaj wątpliwości, trudności. Jedziemy wszyscy na jednym wózku!

Radzimy sobie z emocjami!

Tobie jest trudno, ale Twojemu dziecku jeszcze bardziej. Nowy sposób nauczania to wyzwanie dla wszystkich. To również nowa sytuacja, która wyzwala wiele emocji- tych dobrych, ale i tych złych… Dlatego ważne jest, aby porozmawiać z dzieckiem o tym , co czuje, przygotować je do stawania wobec radości, ale i do zmierzenia się ze smutkiem. Na obawy „kiedy skończy się kwarantanna?”, na strach „Boże, ale ja nie wiem, nie umiem tego zrobić!”, na frustrację i złość „wszyscy tacy mądrzy?!platformy, zdalne nauczanie?! Przecież nikt nie jest do tego przygotowany!”. Wszyscy musimy się oswoić z rzeczywistością, w której przyszło nam żyć. Ważne jest, aby radzić sobie z napięciem, które powstaje. Dlatego poświęć swojemu dziecku

czas, aby nie miało poczucia, że zostało pozostawione same sobie. Nawet, jeśli Ty odczuwasz znaczny dyskomfort w związku z wprowadzeniem zdalnego nauczania. Masz prawo tak się czuć.

Masz ochotę ponarzekać, podzielić się swoimi wątpliwościami, obawami, lękami, stresem?

Nie ze wszystkim sobie radzisz? Tak może być. To normalne!

Skontaktuj się z pedagogiem, z wychowawcą, z nauczycielem, z dyrektorem. Napisz za pośrednictwem e-dziennika, zadzwoń.

Każdy z nich, tak jak potrafi, będzie starał się udzielić Ci wsparcia i pomóc.

Organizowanie warunków do nauki w zdalnym nauczaniu

Własny kąt do nauki

Zadbaj o to, by dziecko miało stałe miejsce do nauki i spokój, kiedy pracuje. Ogranicz bodźce zewnętrzne- postaraj się, aby w trakcie nauki wyłączone były dodatkowe źródła dźwięków (muzyka, telewizor, dźwięki za oknem w przypadku uczniów z trudnością w skupieniu uwagi). Wyklucz wszystkie elementy mogące rozproszyć uwagę dziecka. Może warto rozważyć, aby miejsce nauki dziecka było z dala od okna jako źródła „rozpraszaczy”. Komfortowe warunki do nauki zakładają porządek na biurku i ograniczenie ilości znajdujących się na nim przedmiotów.

Pytania i odpowiedzi

Szczególnie u małych dzieci ważne jest, aby pytania i rozmowy podczas odrabiania lekcji dotyczyły wyłącznie tematów związanych z lekcjami. Wszystkie inne muszą zostać odłożone na później. Jeśli przewidujemy przerwy w czasie uczenia, wcześniej je z dzieckiem ustalmy.

Czas relaksu, relaksu!

A na koniec najważniejsze- zadbaj o równowagę pomiędzy wypoczynkiem, a nauką. Zrelaksowany umysł jest bardziej otwarty na naukę!

Określmy czas pracy i czas odpoczynku. Zbyt długie przesiadywanie „nad lekcjami” nie sprzyja koncentracji na zadaniu. Dziecko wiąże odrabianie lekcji z przymusem siedzenia przy biurku, a nie z koniecznością koncentrowania się na zadaniu.

Pamiętajmy, że narastające zmęczenie zmniejsza koncentrację. Planujmy więc przerwy, zależnie od tego, ile czasu potrzebuje dziecko na pracę, jaka jest jego wytrzymałość i odporność na zmęczenie.

A.Jachewicz, E.Pacek

Tolerancja jest harmonią różnorodności.

Tolerancja – wartość, która czyni możliwym pokój.

Ile razy w Twoim życiu zdarzyło Ci się usłyszeć lub wypowiedzieć słowo tolerancja? Ile swojego cennego czasu poświęciłeś/łaś na to, by odpowiedzieć sobie na pytania: Czym tak naprawdę jest dla Ciebie  tolerancja ? Jak ją rozumiesz? Jak ją czujesz, tam w głębi Twojego serca? Czy jesteś osobą tolerancyjną? Czy zawsze czy tylko wtedy, kiedy jest to dla Ciebie wygodne? Z jakim nastawieniem wchodzisz w świat w  którego budowie stanowisz tak   ważny element ? Co zrobiłeś/aś dzisiaj, by zachować harmonię w różnorodności Twojego świata? Na ile jest to dla Ciebie ważne?

 Tysiące innych pytań cisnął się na usta, kiedy myślimy i mówimy o tolerancji. Jest ona bowiem istotnym warunkiem do bycia człowiekiem oraz godnego przeżywania swojego człowieczeństwa. Tolerancja stanowi  istotną wartość na drodze do zaspokojenia podstawowej potrzeby człowieka jaką jest  poczucie bezpieczeństwa. Ludzkość nie przeszła obojętnie obok tego zagadnienia, widząc na osi  historii jak wielką krzywdę może wyrządzić światu jej brak, bowiem w puste miejsce powstałe z owego braku tolerancji wkradają się dyskryminacja, nietolerancja i nienawiść panosząc się tam bez umiaru.

W celu stanowczego powiedzenia  NIE dla braku tolerancji, co roku 16 listopada obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Tolerancji. Święto to  zainicjowane zostało przez UNESCO a następnie 12 grudnia 1995 roku ustanowione przez Zgromadzenie ONZ jako odpowiedź na rosnącą falę nietolerancji, która przejawiała się między innymi poprzez dyskryminację, przemoc czy też rasizm. Następstwem tego wydarzenia było przyjęcie przez kraje członkowskie UNESCO Deklaracji na Temat Zasad Tolerancji, która wybrzmiała następująco:

 „Tolerancja to szacunek, akceptacja i uznanie bogactwa różnorodności kultur na świecie, naszych form wyrazu i sposobów na bycie człowiekiem. Sprzyja jej wiedza, otwartość, komunikowanie się oraz wolność słowa, sumienia i wiary. Tolerancja jest harmonią w różnorodności. To nie tylko moralny obowiązek, ale także prawny i polityczny warunek. Tolerancja – wartość, która czyni możliwym pokój – przyczynia się do zastąpienia kultury wojny kulturą pokoju.”   

Owa deklaracja jest swego rodzaju kierunkowskazem na drodze do bezpiecznego, pełnego szacunku i dobra jutra. Ważne jest, by każdy  krok wykonany w kierunku drugiego człowieka zostawiał po sobie ślad szacunku, akceptacji, wolności, tolerancji…

A Ty? Jak się zachowasz i co zrobisz, by Twoje jutro było bardziej tolerancyjne?

                                        M.W.

W związku z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 października 2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz.U.2020.1870)

Wychowawcy internatu  są dostępni dla wychowanków ze swoich grup oraz ich rodziców codziennie od poniedziałku do piątku w godzinach 9.00 – 15.00,   pod nr telefonu 81 85 20 040 w 48 .

Kontaktować się można również przez służbowe adresy e-mail.

KIEROWNIK INTERNATU

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. 

GRUPA I

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

GRUPA II

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Wychowawcy wspomagający

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

UWAGA!!! - ODBIÓR KSIĄŻEK  I RZECZY OSOBISTYCH

Uprzejmie informujemy, iż niezbędne rzeczy do nauki zdalnej, wychowankowie mogą odbierać z internatu od poniedziałku do piątku do godziny 15.00.

Dzień chłopaka w Internacie 

   Jak co roku dziewczęta z internatu nie zapomniały o swoich przemiłych kolegach. Z okazji Dnia Chłopaka przygotowały dla nich przy kolacji słodką niespodziankę. Po uroczystym powitaniu i złożeniu życzeń, wszyscy przystąpili do degustacji pysznych słodkości. Wieczór przebiegał w miłej atmosferze.

E.P i A.J

Czytaj więcej...

   Mimo reżimu sanitarnego młodzież internatu nie zrezygnowała z kultywowania długoletniej tradycji przyjmowania pierwszaków do swojego grona. Otrzęsiny Internackie, co prawda w skromniejszej formie, ale zgodnie z nowymi zasadami - odbyły się w środę 23 września podczas kolacji, która tym samym otrzymała uroczystą oprawę. Kandydaci zawsze poddawani są wymyślnym próbom. Tym razem wychowankom- uczniom klasy 1M – udało się udowodnić, że m.in. prawidłowo piją mleko bez używania rąk. Wszyscy otrzymali słodkie prezenty, a po złożeniu ślubowania - medale z napisem: PIERWSZE KOTY ZA PŁOTY! Medale zostały własnoręcznie wykonane przez ich starsze koleżanki, które bardzo zaangażowały się w przygotowanie uroczystości.
Teraz pierwszoklasiści mogą już czuć się pełnoprawnymi mieszkańcami internatu. Życzymy im, aby nawiązali tu prawdziwe przyjaźnie, a pobyt w internacie był dla nich radosny i inspirujący. Powodzenia!

Czytaj więcej...